Cerro Torres
Zaterdag, 19 januari 2008
El Chaltén
Argentinië
Vandaag staat de trekking naar de voet van de Cerro Torres op het programma. Deze trekking (5 / 6 uur) zou minder zwaar zijn dan die van gisteren, maar de trekking naar de Fitz Roy zat ons nog flink in de benen. Karla had nog erg veel last van haar knie, maar gelukkig waren we samen met één gids dus hadden we alle vrijheid. De trekking is 11 km. one-way en stijgt met 250 meter.
De trekking begon redelijk zwaar met een steile klim, naar een eerste uitkijkpunt over het plaatsje El Chaltén. Al snel kwamen we er achter dat het vandaag warm zou worden. Wederom weer een uitzonderlijke dag in Patagonië qua weer. De regenbroek, regenjas, fleece trui en longsleeve voelde zwaar aan in onze rugzakken... en waren vandaag wederom overbodig (... gelukkig maar).
Het eerste stuk was zwaar (1 uur). Klimmen, klimmen, klimmen... eerst door grasland en vervolgens door het beukenbos, tot onze beloning. Het eerste uitkijkpunt (mirador) op de Cerro Torres.Het uitzicht was fantastisch, maar de knie van Karla speelde op en we hebben zitten twijfelen om weer terug te gaan. Het volgende stuk was eenvoudiger. Dalen tot het dal en door het dal heen naar de voet van de Cerro Torres voor de laatste klim (1 uur). Met frisse moed gingen we weer verder.
Aangekomen bij de laatste etappe lukte het Karla niet meer om nog verder te gaan. Zij ging op eigen gelegenheid terug en is op haar gemakkie terug gelopen en heeft in alle rust en stilte van het uitzicht genoten. Ik ben verder gegaan met de gids voor het laatste uur. Het laatste stukje was alleen rotsen en mul zand om het Laguna Torre te kunnen bereiken. Vanaf dit punt kon je kijken over het gletsjer-meer naar de steile punt van de Cerro Torres waarvan de gletsjer het Laguna Torres bereikte. Hier kwam de fleece trui wel van pas en na de lunch zijn we teruggekeerd.
De gids had het tempo verhoogd voor de terugreis en met 2,5 uur waren we weer in El Chaltén. Aangekomen in het plaatsje waren mijn benen en voeten veranderd in pap. Karla zat te wachten in het hotel en dacht dat ik lekker relaxed aan kwam lopen, maar ik kon gewoon niet meer sneller... Na een korte deo-douche, een pizza en een biertje namen we aan het einde van de dag de bus terug naar El Calafate. Een vermoeide, drukke, maar zeer geslaagde dag. 
El Chaltén
Argentinië
Vandaag staat de trekking naar de voet van de Cerro Torres op het programma. Deze trekking (5 / 6 uur) zou minder zwaar zijn dan die van gisteren, maar de trekking naar de Fitz Roy zat ons nog flink in de benen. Karla had nog erg veel last van haar knie, maar gelukkig waren we samen met één gids dus hadden we alle vrijheid. De trekking is 11 km. one-way en stijgt met 250 meter.
De trekking begon redelijk zwaar met een steile klim, naar een eerste uitkijkpunt over het plaatsje El Chaltén. Al snel kwamen we er achter dat het vandaag warm zou worden. Wederom weer een uitzonderlijke dag in Patagonië qua weer. De regenbroek, regenjas, fleece trui en longsleeve voelde zwaar aan in onze rugzakken... en waren vandaag wederom overbodig (... gelukkig maar).
Het eerste stuk was zwaar (1 uur). Klimmen, klimmen, klimmen... eerst door grasland en vervolgens door het beukenbos, tot onze beloning. Het eerste uitkijkpunt (mirador) op de Cerro Torres.Het uitzicht was fantastisch, maar de knie van Karla speelde op en we hebben zitten twijfelen om weer terug te gaan. Het volgende stuk was eenvoudiger. Dalen tot het dal en door het dal heen naar de voet van de Cerro Torres voor de laatste klim (1 uur). Met frisse moed gingen we weer verder.
Aangekomen bij de laatste etappe lukte het Karla niet meer om nog verder te gaan. Zij ging op eigen gelegenheid terug en is op haar gemakkie terug gelopen en heeft in alle rust en stilte van het uitzicht genoten. Ik ben verder gegaan met de gids voor het laatste uur. Het laatste stukje was alleen rotsen en mul zand om het Laguna Torre te kunnen bereiken. Vanaf dit punt kon je kijken over het gletsjer-meer naar de steile punt van de Cerro Torres waarvan de gletsjer het Laguna Torres bereikte. Hier kwam de fleece trui wel van pas en na de lunch zijn we teruggekeerd.
De gids had het tempo verhoogd voor de terugreis en met 2,5 uur waren we weer in El Chaltén. Aangekomen in het plaatsje waren mijn benen en voeten veranderd in pap. Karla zat te wachten in het hotel en dacht dat ik lekker relaxed aan kwam lopen, maar ik kon gewoon niet meer sneller... Na een korte deo-douche, een pizza en een biertje namen we aan het einde van de dag de bus terug naar El Calafate. Een vermoeide, drukke, maar zeer geslaagde dag.
Reacties