lavavelden
datum: 11 juni 2009
Route: Skogar- Vik- Skaftafell National Park
Kilometers: 210
Vandaag zijn wij vertrokken richting het Skaftafell National Park.
Eerst nog even over grindweg 215 een korte stop gemaakt op een zwart strand waar ondiepe grotten met basaltformaties te zien waren, je uitzicht had op Reynisdranger (hoge rotspunten in de zee van 66 meter hoog) en de hoge kaap Dyrholaey die in zee lag, waar we helaas niet heen konden in verband met broedende vogels.
Vervolgens verder gereden. De weg is vrij saai, maar wel bizar. Allereerst kwam je door Eldhraun, een lavaveld die alleen begroeid is met mos, verder niets. Vervolgens door Skeidararsandur, een spoelzandvlakte van 1000 km2 gecreeerd door de gletsjerrivieren. Deze vlakte is pas in 1974 berijdbaar met bruggen die niet worden weggespoeld... dachten ze, want in 1996 is er door een vulkaanuitbarsting weer een brug geheel verwoest. De resten lagen daar nog om te laten zien wat voor effect een uitbarsting heeft.
Aan het eind van deze eindeloze bizare vlakte kwamen we aan in het Skaftafell National Park. Hier kregen we voor het eerst een stuk van de ijskap Vatnajokull te zien. Dit is een ijskap van eeuwige sneeuw van 90 kilometer bij 150 kilometer en op zijn dikste punten 1000 meter dik. Vanuit alle uitgangen vanaf de ijskap (kloven) komen gletsjers naar beneden en zorgen voor rivieren richting zee.
Vanuit het informatiepunt hebben we een wandeling naar de waterval Svartifoss gedaan, helaas niet zo´n indrukwekkende waterval als de vorige dagen. Daarna een wandeling naar de gletsjertong van de Skaftafellsjokul, waar Jeroen heel stoer (zonder dat hij het wist) over een ijsbrug liep en waar ik de ijsbrokken onder de brug zag afbrokkelen.
Route: Skogar- Vik- Skaftafell National Park
Kilometers: 210
Vandaag zijn wij vertrokken richting het Skaftafell National Park.
Eerst nog even over grindweg 215 een korte stop gemaakt op een zwart strand waar ondiepe grotten met basaltformaties te zien waren, je uitzicht had op Reynisdranger (hoge rotspunten in de zee van 66 meter hoog) en de hoge kaap Dyrholaey die in zee lag, waar we helaas niet heen konden in verband met broedende vogels.
Vervolgens verder gereden. De weg is vrij saai, maar wel bizar. Allereerst kwam je door Eldhraun, een lavaveld die alleen begroeid is met mos, verder niets. Vervolgens door Skeidararsandur, een spoelzandvlakte van 1000 km2 gecreeerd door de gletsjerrivieren. Deze vlakte is pas in 1974 berijdbaar met bruggen die niet worden weggespoeld... dachten ze, want in 1996 is er door een vulkaanuitbarsting weer een brug geheel verwoest. De resten lagen daar nog om te laten zien wat voor effect een uitbarsting heeft.
Aan het eind van deze eindeloze bizare vlakte kwamen we aan in het Skaftafell National Park. Hier kregen we voor het eerst een stuk van de ijskap Vatnajokull te zien. Dit is een ijskap van eeuwige sneeuw van 90 kilometer bij 150 kilometer en op zijn dikste punten 1000 meter dik. Vanuit alle uitgangen vanaf de ijskap (kloven) komen gletsjers naar beneden en zorgen voor rivieren richting zee.
Vanuit het informatiepunt hebben we een wandeling naar de waterval Svartifoss gedaan, helaas niet zo´n indrukwekkende waterval als de vorige dagen. Daarna een wandeling naar de gletsjertong van de Skaftafellsjokul, waar Jeroen heel stoer (zonder dat hij het wist) over een ijsbrug liep en waar ik de ijsbrokken onder de brug zag afbrokkelen.
Reacties