Grensovergang
Maandag, 18 september 2006
Tingri - Nepal
Vandaag was de dag dat we Tibet moesten verlaten. Tibet was echt geweldig en ik raad iedereen aan om er heen te gaan. Rond 7 uur vertrokken we voor het laatst met onze inmiddels vertrouwde chauffeur waar we nog steeds de naam niet van weten. We hebben nog twee passen van circa 5000 meter gepasseerd, daarna zijn we aan de afdaling begonnen. Plotseling veranderde het ruige steenachtige landschap in een groen oerwoud met vele watervallen. De dikke laag zand van de afgelopen dagen op de auto werd afgespoeld door een natuurlijke wasstraat onder een waterval (voor- hoofd en naprogramma). Uiteindelijk kwamen we in het laatste dorpje van Tibet (Kodari). Dit dorpje ligt op een hoogte van circa 2500 meter en bestaat uit een kronkelende smalle weg met woningen eromheen. Al het vrachtverkeer tussen Tibet en Nepal moeten in deze straatjes alles overladen naar een andere vrachtwagen. Het was te bizar voor woorden, wat een chaos!! kilometerslange files van vrachtwagens aan beide kanten van de weg (Nepalees versierd en vrolijke gekleurde, Chinees: saai stevig en functioneel). Het was bijna niet mogelijk om de paspoortcontrole te bereiken, de straten waren zo smal dat je eigenlijk de vrachtwagen niet kon passeren. Op een of andere manier is het de chauffeurs toch gelukt en kwamen we, voor de lunchpauze van de douane, bij de paspoortcontrole. Hier werden we getemperatuurd (stel je voor dat je china met koorts verlaat) en we konden door. Daarna kwam er een zeer slechte weg naar het dal van circa 8 km. Het eerste obstakel kwamen we al snel tegen: er was een vrachtwagen omgeslagen tegen de berg aan, die nog net aan een dun draadje bleef hangen. Verkeer was niet meer mogelijk in beide kanten en de vrachtwagen moest eerst helemaal worden uitgeladen. Wij hebben onze bagage op de rug gedaan, afscheid genomen van de chauffeurs en zijn gaan lopen. Gelukkig zien de Nepaleese overal wel een handeltje in en kwamen er al snel voorbij de gekantelde vrachtwagen minibusjes naar boven gereden om ons voor 5 euro (= een weeksalaris) naar beneden te brengen. Hier hebben wij gretig gebruik van gemaakt, want de rugzak werd wel erg zwaar.
Beneden in het dal een laatste controle van de Chinezen voordat we de friendschip-bridge over mochten lopen naar Nepal. Dit was een totale cultuurshock: veel meer drukte, andere huizen, veel meer mensen en ook totaal andere mensen qua uiterlijk (fijner en schoner) en opdringerigheid.
Na deze grensovergang hebben we nog een aardig stuk met onze bagage moeten lopen voordat we bij de bus waren. De buschauffeur was vervolgens heel lang zoek. Toen hij eindelijk terecht was kon onze trip beginnen naar de accomodatie: Last Resort. De weg, die hier ook nog steeds de friendship highway heet, was niet veel beter als in Tibet. Maar de bus was wel een stuk slechter dan de jeeps! met 20 km/h kwam de bus traag vooruit, we hadden het helemaal gehad!
Rond 16.00 uur kwamen we dan eindelijk aan en hebben we de klokken 2 uur en 15 minuten terug gezet: toch weer een stukje vakantie teruggekregen!
Tingri - Nepal
Vandaag was de dag dat we Tibet moesten verlaten. Tibet was echt geweldig en ik raad iedereen aan om er heen te gaan. Rond 7 uur vertrokken we voor het laatst met onze inmiddels vertrouwde chauffeur waar we nog steeds de naam niet van weten. We hebben nog twee passen van circa 5000 meter gepasseerd, daarna zijn we aan de afdaling begonnen. Plotseling veranderde het ruige steenachtige landschap in een groen oerwoud met vele watervallen. De dikke laag zand van de afgelopen dagen op de auto werd afgespoeld door een natuurlijke wasstraat onder een waterval (voor- hoofd en naprogramma). Uiteindelijk kwamen we in het laatste dorpje van Tibet (Kodari). Dit dorpje ligt op een hoogte van circa 2500 meter en bestaat uit een kronkelende smalle weg met woningen eromheen. Al het vrachtverkeer tussen Tibet en Nepal moeten in deze straatjes alles overladen naar een andere vrachtwagen. Het was te bizar voor woorden, wat een chaos!! kilometerslange files van vrachtwagens aan beide kanten van de weg (Nepalees versierd en vrolijke gekleurde, Chinees: saai stevig en functioneel). Het was bijna niet mogelijk om de paspoortcontrole te bereiken, de straten waren zo smal dat je eigenlijk de vrachtwagen niet kon passeren. Op een of andere manier is het de chauffeurs toch gelukt en kwamen we, voor de lunchpauze van de douane, bij de paspoortcontrole. Hier werden we getemperatuurd (stel je voor dat je china met koorts verlaat) en we konden door. Daarna kwam er een zeer slechte weg naar het dal van circa 8 km. Het eerste obstakel kwamen we al snel tegen: er was een vrachtwagen omgeslagen tegen de berg aan, die nog net aan een dun draadje bleef hangen. Verkeer was niet meer mogelijk in beide kanten en de vrachtwagen moest eerst helemaal worden uitgeladen. Wij hebben onze bagage op de rug gedaan, afscheid genomen van de chauffeurs en zijn gaan lopen. Gelukkig zien de Nepaleese overal wel een handeltje in en kwamen er al snel voorbij de gekantelde vrachtwagen minibusjes naar boven gereden om ons voor 5 euro (= een weeksalaris) naar beneden te brengen. Hier hebben wij gretig gebruik van gemaakt, want de rugzak werd wel erg zwaar.
Beneden in het dal een laatste controle van de Chinezen voordat we de friendschip-bridge over mochten lopen naar Nepal. Dit was een totale cultuurshock: veel meer drukte, andere huizen, veel meer mensen en ook totaal andere mensen qua uiterlijk (fijner en schoner) en opdringerigheid.
Na deze grensovergang hebben we nog een aardig stuk met onze bagage moeten lopen voordat we bij de bus waren. De buschauffeur was vervolgens heel lang zoek. Toen hij eindelijk terecht was kon onze trip beginnen naar de accomodatie: Last Resort. De weg, die hier ook nog steeds de friendship highway heet, was niet veel beter als in Tibet. Maar de bus was wel een stuk slechter dan de jeeps! met 20 km/h kwam de bus traag vooruit, we hadden het helemaal gehad!
Rond 16.00 uur kwamen we dan eindelijk aan en hebben we de klokken 2 uur en 15 minuten terug gezet: toch weer een stukje vakantie teruggekregen!
Reacties