Potala
Zondag, 10 september 2006
Deze ochtend werden we allebei wakker met flinke hoofdpijn. De hoofdpijn van Karla was zo extreem dat zelf het kussen te hard was om haar hoofd op te leggen. 's-Middags zouden we naar de Potala gaan (het hoogtepunt van Lhasa), dus Karla ging de ochtend op haar bed liggen om uit te rusten zodat ze 's-middags mee kon. Met mijn hoofdpijn had ik nog wel zin om de stad in te gaan en een beetje door de straatjes te struinen. Voordat ik weg ging had ik Stephanie, onze reisleidster, opgezocht om haar nog even op de hoogte te stellen van het feit dat wij (en Karla is het bijzonder) nog steeds hoofdpijn hebben. Stephanie vond onze klachten allemaal erg lang duren en wilde met ons direct naar een arts... 15 minuten later zaten we in een taxi naar het ziekenhuis.
De taxi zette ons af voor een gedeelte van het ziekenhuis dat pot dicht zat. Via een andere ingang zijn we het ziekenhuis in gegaan en begon onze zoektocht door een doolhof van gangen naar een arts die ons kon helpen. Wij zijn erg geschrokken van hetgeen wij in het ziekenhuis hebben gezien. De gangen waren enorm smerig en het enige dat wij vonden was een vriendelijk glimlachende arts (hij had een witte jas aan) die geen woord Engels sprak. Met handgebaren konden we hem duidelijk maken dat we hoofdpijn hadden en op zoek waren naar een arts. De vriendelijk glimlachende arts nam ons mee door gangen in het doolhof waar wij nog niet eerder waren geweest. Hier kwamen we bij een kamer waar twee artsen tegenover elkaar aan een tafel zaten en allebei verschillende patienten hielpen. Hier liepen een moeder met een ziek kind, een oudere dame en een jonge dame met een pijnlijk gezicht door elkaar heen.
Toen wij aan de beurt waren mocht Karla voor de arts plaatsnemen op een kruk om uit te leggen wat haar klachten waren... De arts sprak geen woord Engels!!! Niemad sprak er Engels!!! Vijf minuten later zaten we weer in de taxi terug naar het hotel. Het ziekenhuis heeft een grote indruk op mij gemaakt. In Tibet moet je echt niets overkomen, want hier wil je echt niet in terecht komen. Misschien is een preventief bezoek aan de Tibetaans ziekenhuis een goed idee, dan ben je direct vanzelf van alles genezen.
Terug in het hotel heeft Karla een wondermiddeltje van Stephanie gekregen tegen de verkoudheid en hebben we een bus met zuurstof gekocht om samen met de anti-hoogteziekte thee er toch voor te zorgen dat we vanmiddag de trappen van de Potala kunnen bestijgen. Wanneer de volgende dag de hoofdpijn nog niet over is, gaan we weer naar het ziekenhuis... ditmaal met een Tibetaanse tolk.
Een bezoek aan het Potala is iets wat we echt niet mochten overslaan. Gelukkig voeldewe ons 's-middags fit genoeg om te starten aan de klim naar het paleis met de gouden daken. Het Potala was eeuwenlang het politieke en religieuze machts centrum van Tibet en de verblijfplaats van de vijfde t/m de viertiende Dali Lama.
Even wat cijfers: lengte 350 meter, 110 meter hoog met 13 verdiepingen, meer dan 1000 kamers en een totaal oppervlakte van 130.000 m2. Het Potala bestaat uit een wit en een rood paleis. Het witte paleis is hier later opgebouwd.
Toegangskaarten tot het Potala werden door Summum geregeld, dit schijnt erg lastig te zijn. Lange wachtrijen en er worden per dag niet meer dan 900 bezoekers toegelaten.
De vele treden tot het Potala was een zware klim, maar gaf een prachtig uitzicht over Lhasa. In het Potala, waar je niet mag fotograferen, vind je een pracht en praal aan beelden, tronen, stoepa's, wandschilderingen, privé vertrekken, etc. Helaas hadden we geen gidsd, waardoor je toch een hoop informatie mist. Toch waren we erg blij dat we dit hebben kunnen bezoeken.
Deze ochtend werden we allebei wakker met flinke hoofdpijn. De hoofdpijn van Karla was zo extreem dat zelf het kussen te hard was om haar hoofd op te leggen. 's-Middags zouden we naar de Potala gaan (het hoogtepunt van Lhasa), dus Karla ging de ochtend op haar bed liggen om uit te rusten zodat ze 's-middags mee kon. Met mijn hoofdpijn had ik nog wel zin om de stad in te gaan en een beetje door de straatjes te struinen. Voordat ik weg ging had ik Stephanie, onze reisleidster, opgezocht om haar nog even op de hoogte te stellen van het feit dat wij (en Karla is het bijzonder) nog steeds hoofdpijn hebben. Stephanie vond onze klachten allemaal erg lang duren en wilde met ons direct naar een arts... 15 minuten later zaten we in een taxi naar het ziekenhuis.
De taxi zette ons af voor een gedeelte van het ziekenhuis dat pot dicht zat. Via een andere ingang zijn we het ziekenhuis in gegaan en begon onze zoektocht door een doolhof van gangen naar een arts die ons kon helpen. Wij zijn erg geschrokken van hetgeen wij in het ziekenhuis hebben gezien. De gangen waren enorm smerig en het enige dat wij vonden was een vriendelijk glimlachende arts (hij had een witte jas aan) die geen woord Engels sprak. Met handgebaren konden we hem duidelijk maken dat we hoofdpijn hadden en op zoek waren naar een arts. De vriendelijk glimlachende arts nam ons mee door gangen in het doolhof waar wij nog niet eerder waren geweest. Hier kwamen we bij een kamer waar twee artsen tegenover elkaar aan een tafel zaten en allebei verschillende patienten hielpen. Hier liepen een moeder met een ziek kind, een oudere dame en een jonge dame met een pijnlijk gezicht door elkaar heen.
Toen wij aan de beurt waren mocht Karla voor de arts plaatsnemen op een kruk om uit te leggen wat haar klachten waren... De arts sprak geen woord Engels!!! Niemad sprak er Engels!!! Vijf minuten later zaten we weer in de taxi terug naar het hotel. Het ziekenhuis heeft een grote indruk op mij gemaakt. In Tibet moet je echt niets overkomen, want hier wil je echt niet in terecht komen. Misschien is een preventief bezoek aan de Tibetaans ziekenhuis een goed idee, dan ben je direct vanzelf van alles genezen.
Terug in het hotel heeft Karla een wondermiddeltje van Stephanie gekregen tegen de verkoudheid en hebben we een bus met zuurstof gekocht om samen met de anti-hoogteziekte thee er toch voor te zorgen dat we vanmiddag de trappen van de Potala kunnen bestijgen. Wanneer de volgende dag de hoofdpijn nog niet over is, gaan we weer naar het ziekenhuis... ditmaal met een Tibetaanse tolk.
Een bezoek aan het Potala is iets wat we echt niet mochten overslaan. Gelukkig voeldewe ons 's-middags fit genoeg om te starten aan de klim naar het paleis met de gouden daken. Het Potala was eeuwenlang het politieke en religieuze machts centrum van Tibet en de verblijfplaats van de vijfde t/m de viertiende Dali Lama.
Even wat cijfers: lengte 350 meter, 110 meter hoog met 13 verdiepingen, meer dan 1000 kamers en een totaal oppervlakte van 130.000 m2. Het Potala bestaat uit een wit en een rood paleis. Het witte paleis is hier later opgebouwd.
Toegangskaarten tot het Potala werden door Summum geregeld, dit schijnt erg lastig te zijn. Lange wachtrijen en er worden per dag niet meer dan 900 bezoekers toegelaten.
De vele treden tot het Potala was een zware klim, maar gaf een prachtig uitzicht over Lhasa. In het Potala, waar je niet mag fotograferen, vind je een pracht en praal aan beelden, tronen, stoepa's, wandschilderingen, privé vertrekken, etc. Helaas hadden we geen gidsd, waardoor je toch een hoop informatie mist. Toch waren we erg blij dat we dit hebben kunnen bezoeken.
Reacties